1 Mart 2017 Çarşamba

Kimse Ölmedi

Bekle dedi gitti
Ben beklemedim
O da gelmedi.
Ölüm gibi bir şey oldu
Ama kimse ölmedi.

Özdemir Asaf

Genç adam beklemekten vazgeçti sonunda. Oysa ne yüce bekliyordu; canını 9 ay 15 gün rahminde taşımış da ayrı bir beden olmasını bekliyormuş gibi bekliyordu. Ne umutlu bekliyordu biliyor musun? Gelecek güzel günleri bekler gibi bekliyordu. Nereden geleceğini hep tahmin ederdi. Doğru yöne baktı. Ama gelmeyeceğini hiç tahmin etmemişti.

“Beklemek” dedi, “beklemek”. Güzel olan sadece beklemenin sonu değil, bu eylemin kendisi dahi muazzam bir şey diye düşündü. Ama bunu muazzam yapan beklenenin gelmesiydi, beklemenin muazzamlığı gelmeyeceği şüphesi kalbe düşene kadardı; bilmiyordu, gelmedi.  Tam bunu idrak edeceğini anladığı anda kendini uçurumdan aşağıya bıraktı. Kendini bıraktığı an istediği şey bedeninin boşluğa dalıp zihnini yanına almamaktı; başaramadı. Her şey hiçbir zaman olmayan berraklığıyla zihnindeydi.

İnsanların sağında yürüyemezdi mesela; oysa şimdi razıydı. Çay bardağını tutuşunu garipsediği aklına geldi; çay bardağında bırakılan dudak payı kadar uzak kalamazdı gözlerine; kaldı, tükendi.

                Düşerken ya kolundan tutmasını ya da aklından çıkmasını istiyordu; tutmadı, çıkmadı. Gitgide bedeninin daha da ağırlaştığını hissediyordu. Boşlukta sonsuz hızla ilerlerken rüzgar tüm bedenini sersemletti ama hala her şey pür-i pak zihnindeydi.

                Dibe ulaştığında artık hiçbir şeyin istediği gibi gitmeyeceğini aklından geçirdi, beklemenin muazzamlığı kaybolmuş acı veren bir şey haline gelmişti.
  
                Bir de Karaköy iskelesinde bekleyeyim, hem belki beklerken vapurların iskeleye yanaşmasından ümitlenir, bir de şiir yazarım diye düşündü. Ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmedi.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder