Bilmem Bu Gönülle Ben Nasıl Yaşayacağım - Münir Nurettin Selçuk

Affetmem

Eskisi kadar özlemiyorum seni,

Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda.

Adının geçtiği cümlelerde, gözlerim dolmuyor.

Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık.

Biraz yorgunum.

Biraz kırgın.

Biraz da kirletti sensizlik beni!

Nasıl iyi olunur henüz öğrenemedim ama

“İyiyimler” yamaladım dilime.

Tedirginim aslında, seni unutuyor olmak,

Hafızamı milyon kez zorlamama rağmen 

yüzünü hatırlayamamak korkutuyor beni.

Gel diye beklemiyorum artık,

Hatta istemiyorum gelmeni.

Nasıl olduğun konusunda ufacık bir merak yok içimde.

Arasıra geliyorsun aklıma, banane diyorum.

Benim derdim yeter bana banane!

Alıştım mı yokluğuna?

Vaz mı geçiyorum, varlığından?

Tedirginim aslında,

Ya başkasını seversem?

İnan o zaman seni hayatım boyunca affetmem…

Özdemir Asaf

Meymenet Sokağı

bana köfteler hazırlayın salatalar hazırlayın bir de pencere
oturup umutla bir şeyler unutayım
siyah şarabın tadını bilirim orman gibi
siyah şarap siyah üzümlerden yapılır kokulu mahzenlerde
durdum bunları söylerim alışamadım
küçük küçük muştular üçüncü kat korkmadan aşk
en uzakta körler vardır aşk olsun derim onlara
tutarlar güneş ışığını maviye boyarlar yahut mora
gönendiklerini mi söylesem mutsuzluklarını mı
kalkalım meymenet sokağı'na varalım vaktidir

dört adam meymenet sokağı'nda durup bir eve baktılar
durdum ben de baktım ahşap bir evdi
istesek bakmazdık düşünün ama istedik baktık
kararmış tahtalarda yerleşmiş mutluluklar gördük
o bildiğimiz eskimiş güneşten dipdiri ışıklar
bir de kız gördük on altısında sevilmeyi özler
meymenet sokağı eğri büğrüydü ama loştu
görseniz loştu
meymenet sokağı'nın tadını hep bilirim ama gidemem
oturur dosya düzenlerim akşama kadar
daracık boş zamanlarımda durup sokakları düşünürüm
deniz kıyılarına inen ufak tefek sokakları
doksaniki dosya düzenlerim başlarım yeryüzünü sevmeye
alışmadığım şeyleri sevmeye çabalarım
bir vakit var yeşille beş buçuk arasında
evrenin sevişmek için yorulduğu yumuşadığı isteklendiği
ellerim kollarım sevinir ben sevinirim sokaklarda
durmaz yaşarım koyu koyu
dünyada meymenet sokağı var başka sokaklar var hep sokaklar

sokakları gerinerek sevmeye başlamaklar
ağaçlarla şaraplarla ben varım
en uzaktaki körler var aşk olsun onlara
daha ellialtı dosya var düzenliyeceğim
gökyüzünün kalkıp dudaklarıma bir değmesi var
oysa kapılar var duvarlar var perdeler var
bir bıraksalar
sonra başka şeyleri özlemeye...

Turgut Uyar